ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ:

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ

Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε αναφερθεί στα οφέλη της εκμάθησης κολύμβησης σε άτομα με εγκεφαλική παράλυση. Αυτό βέβαια προϋποθέτει τον σωστό σχεδιασμό προγράμματος.

Επειδή κάθε παιδί με ΕΠ παρουσιάζει διαφορετικά χαρακτηριστικά της πάθησης πρέπει να εφαρμόζεται απόλυτα εξατομικευμένο πρόγραμμα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Η εκτίμηση της νοητικής ικανότητας, της προσωπικότητας και των κινητικών δεξιοτήτων (στάση, βάδιση, ισορροπία, οπτικοκινητική αντίληψη) μπορούν να προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες σχετικά με τις λειτουργικές και τις κινητικές ικανότητες βοηθώντας στον σχεδιασμό ενός αποτελεσματικού προγράμματος άσκησης στο νερό.

Αρχικά, ο γυμναστής πρέπει να αξιολογήσει την ικανότητα του βαδίσματος, της ισορροπίας, της συναρμογής και του κινητικού ελέγχου του ατόμου στην ξηρά πριν εφαρμόσει το πρόγραμμα στην πισίνα. Σύμφωνα με τα παραπάνω θα προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα για τις κινητικές ικανότητες που το άτομο μπορεί να έχει στο νερό.

ΟΙ ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΠ ΕΙΝΑΙ:

Θερμοκρασία: Η θερμοκρασία του νερού πρέπει να ανέρχεται στους 32-34° C. Το ζεστό νερό έχει ευεργετική επίδραση, ιδιαίτερα για τα άτομα με σπαστικότητα.

Αργές κινήσεις: Οι κινήσεις του εκπαιδευτή πρέπει να είναι αργές και ο τόνος της φωνής χαμηλός, ώστε να αποφεύγεται η ξαφνική αντανακλαστική αντίδραση του ασκουμένου και η απώλεια της ασφαλούς θέσης.

Έλεγχος της αναπνοής: Τα άτομα με ΕΠ δεν ελέγχουν την αναπνοή τους, με αποτέλεσμα να πίνουν νερό χωρίς τη θέλησή τους. Επομένως, ο εκπαιδευτής είναι σημαντικό να εντάξει την εκμάθηση εκπνοής στο νερό.

Εξοικείωση: Ο κολυμβητής πρέπει να εξοικειωθεί πρώτα με τον νερό στην κατακόρυφη θέση.

Ασκήσεις ισορροπίας: Ο εκπαιδευτής πρέπει να εντάξει στο πρόγραμμα ασκήσεις ισορροπίας και να δίνεται μάλιστα ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτές.

Έλεγχος του κεφαλιού: Πριν προχωρήσουμε στην ύπτια θέση, ο κολυμβητής θα πρέπει να έχει κατακτήσει την ικανότητα ελέγχου της θέσης του κεφαλιού. Θα πρέπει να μπορεί να σηκώσει το κεφάλι του εκούσια και ανεξάρτητα.

Ύπτια θέση: Προτιμάται λόγω του ότι υπάρχει η δυνατότητα αναπνοής και έτσι ο κολυμβητής μπορεί να εκτελέσει συμμετρική κίνηση με τα δυο χέρια.

Έκταση του κεφαλιού στην ύπτια θέση: Ο εκπαιδευτής πρέπει να ενθαρρύνει τον κολυμβητή να εκτείνει το κεφάλι του προς τα πίσω. Με αυτό τον τρόπο παρατηρείται τάση ανοίγματος του στόματος και έκτασης των χεριών.

Συμμετρικές ασκήσεις: Ο εκπαιδευτής θα πρέπει να επιλέγει ασκήσεις, οι οποίες να είναι, όσο το δυνατόν περισσότερο συμμετρικές. Θα πρέπει και οι δύο πλευρές του σώματος να εκτελούν την ίδια κίνηση την ίδια στιγμή.

Χρησιμοποίηση βοηθητικών μέσων: Ο εκπαιδευτής μπορεί να χρησιμοποιήσει μακαρόνια, σανίδες, σωσίβια ανάλογα με το επίπεδο και την ιδιαιτερότητα του κάθε κολυμβητή.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Κοκαρίδας .Δ, (2003) .Η Κολύμβηση για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Εκδόσεις Χριστοδουλίδη, Θεσσαλονίκη.

Αγγελάκου Ελίνα

Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ: ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ