ΠΩΣ ΜΙΛΑΩ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Οι φοβίες των παιδιών είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλούς γονείς και εκπαιδευτικούς. Δεν είναι λίγες οι φορές που δυσκολεύουν το ίδιο το παιδί στην καθημερινότητά του και τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Γύρω στα 5, το παιδί ξεκινά να έχει ρεαλιστικούς και πιο πολύπλοκους φόβους από το να φοβάται απλά πχ. το σκοτάδι. Ξεκινά να φοβάται την έλλειψη δύναμης, την εγκατάλειψη, τις συγκρούσεις των γονέων αλλά και τον θάνατο και ξεκινά να ρωτά γι’ αυτά τα θέματα.
Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ:
Τα παιδιά αυτής της ηλικίας αναγνωρίζουν το θέμα του θανάτου και θέλουν να μάθουν περισσότερα γι’ αυτό. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο από περιέργεια αλλά κυρίως επειδή φοβούνται το άγνωστο. Στο παιδικό τους μυαλουδάκι δεν μπορεί να χωρέσουν εύκολα ερωτήσεις του τύπου: “Τι συμβαίνει μετά τη ζωή;”.
Στόχος των γονιών/ φροντιστών είναι να ηρεμήσουν τις σκέψεις των παιδιών τους πριν μετατραπούν σε φοβίες. Πώς μπορούμε να μιλήσουμε στο παιδί μας για τον θάνατο ώστε να το βοηθήσουμε να λύσει τις απορίες του χωρίς να το τρομάξουμε;
Τι μπορούμε να κάνουμε:
ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ:
Καθόμαστε δίπλα στο παιδί και ακούμε ο,τι έχει να μας πει πιάνοντας του το χέρι. Χαμογελάμε ήρεμα δείχνοντας του ότι το ακούμε και ότι όλα είναι εντάξει. Το παιδί είναι πολύ σημαντικό να βλέπει τα πρότυπά του να είναι ήρεμα, καθώς καθησυχάζεται και αυτό με τη σειρά του.
ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ: “ΔΕΝ ΞΕΡΩ”
Είναι προτιμότερο να πούμε στο παιδί ότι δε γνωρίζουμε κάποια πράγματα. Έτσι θα μάθει και εκείνο πως υπάρχουν κάποιες διαδικασίες τις οποίες πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε με ηρεμία χωρίς να ξέρουμε απαραίτητα τα πάντα για αυτές.
ΤΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Υπάρχουν αρκετά βιβλία για τις ηλικίες αυτές που περιγράφουν με ήρεμο τρόπο και με ήρωες όπως ζωάκια και λουλουδάκια τη διαδικασία αυτή. Του δίνουμε το βιβλίο να το έχει στο δωμάτιο του αλλά αν το δούμε να το διαβάζει συνέχεια και με εμμονικό τρόπο ευγενικά μπορούμε να του πούμε πως πρέπει να το δώσουμε σε κάποιο άλλο παιδάκι για να μάθει κι εκείνο ο,τι έμαθε και αυτό.
ΤΟΥ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΛΗΨΗΣ
Κάνοντας αναφορά σε θέματα-φοβίες που μπορούν να πάνε καλά στο τέλος μέσω της πρόληψης (πχ. πυρκαγιές) του εξηγούμε πως μπορεί να είναι μια φυσική διαδικασία αλλά αν προσέχουμε την υγεία μας θα ζήσουμε αρκετά χρόνια και θα έχουμε πολλές όμορφες στιγμές. Είναι πολύ σημαντικό το παιδί να βλέπει και τους ίδιους του τους γονείς να προσέχουν τον εαυτό τους μέσω εξετάσεων και καλής διατροφής.
ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ
Το παιδί μας πρέπει να μάθει να αναγνωρίζει, να δέχεται και να νιώθει όλη την γκάμα των συναισθημάτων του. Έτσι, ειδικά αν έχουμε χάσει πρόσφατα ένας αγαπημένο μας πρόσωπο, δεν κρύβουμε τη θλίψη μας και δεν προχωρούμε σε κινήσεις τύπου να αλλάζουμε κουβέντα όταν το παιδί μπαίνει στο δωμάτιο.
ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝ ΕΙΔΙΚΟ
Αν δούμε ότι η κατάσταση ξεφεύγει και δημιουργείται φοβία, τότε μπορούμε να επισκεφτούμε με το παιδί μας κάποιον ψυχολόγο.
Όποιοι και να είναι οι φόβοι του παιδιού μας και όποιες είναι οι σκέψεις τους εμείς δεν πρέπει να ανησυχούμε. Πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί να δεχτεί την κάθε κατάσταση με ψυχραιμία και ηρεμία, κι αυτό γίνεται πάντα μέσω της συζήτησης.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Gottman, J. (2011). Η Συναισθηματική Νοημοσύνη των Παιδιών. Αθήνα: Εκδόσεις Πεδίο
Ψυχολόγος
Δείτε επίσης: ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΔΥΣΛΕΞΙΑ ΠΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;