ΖΗΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΔΕΡΦΑΚΙ
Σχεδόν σε όλες τις οικογένειες βλέπουμε να συμβαίνει η συγκεκριμένη κατάσταση. Το μεγάλο παιδί να ζηλεύει το μικρό του αδερφάκι. Είναι φυσιολογικό; Και αν ναι, σε ποιο βαθμό; Και πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;
ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ;
Απολύτως! Η ζήλεια είναι ένα υγιές συναίσθημα όταν βιώνεται σε μικρό βαθμό. Σε ένα πρωτότοκο παιδί είναι λογικό να δημιουργηθεί, γιατί νιώθει ότι πρέπει να μοιραστεί πλέον την αγάπη και την προσοχή των γονιών του, καθώς και το φαγητό του, τα παιχνίδια του και μερικές φορές το δωμάτιό του.
ΠΩΣ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ;
Ο γονιός ξέρει το παιδί του και μπορεί να το «διαβάσει» και να αναγνωρίσει τα σημάδια ζήλιας, απλώς καμιά φορά δεν είναι εμφανή μέχρι να δημιουργηθεί μια κατάσταση δύσκολα διαχειρήσιμη. Το παιδί μπορεί να γίνει πιο επιθετικό στο αδερφάκι του, να το κατηγορεί συχνά ή και να εμφανίσει συμπεριφορές που αφορούν το ίδιο και δε φαίνεται να έχουν κάποια πηγή (ενώ έχουν) όπως να λέει συχνά ψέματα και να έχει έντονες εναλλαγές διάθεσης όταν βρίσκεται στο σπίτι.
ΠΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ;
Υπάρχουν πολλά tips στην καθημερινότητα μιας οικογένειας που μπορούν να βοηθήσουν στο να εξομαλυνθεί η κατάσταση αυτή:
ΔΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ.
Και τα 2 έχουν δίκιο σε κάποια πράγματα και άδικο σε κάποια άλλα. Βρίσκουμε μια χρυσή τομή.
ΔΕΝ ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΡΟΝΟ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ.
Πέραν από τις περιπτώσεις που κάποιο από τα μικρά μας είναι συναισθηματικά φορτισμένο και χρειάζεται να ασχοληθούμε περισσότερο μαζί του για να το χαλαρώσουμε, ή σε περίπτωση που το παιδί χρήζει παιγνιοθεραπεία, προσπαθούμε να παίζουμε εναλλάξ μαζί τους ή παίζουμε όλοι μαζί.
ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ.
Τα μεγαλύτερα παιδιά πάντα θα νιώθουν ευθύνη για το πώς φέρεται το μικρό τους αδερφάκι. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να μην του ζητάμε να ασχοληθεί μαζί όσο θέλει και μπορεί και δεν του τονίζουμε συνεχώς ότι σαν μεγαλύτερο πρέπει να το προστατέψει.
ΣΥΖΗΤΑΜΕ.
Αν αντιληφθούμε πως στο μεγάλο παιδί δημιουργούνται θέματα και άσχημες σκέψεις για το αδερφάκι του, κάνουμε μια προσωπική συζήτηση και το βεβαιώνουμε ότι κάθε παιδί έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και στη ζωή μας και ποτέ δε θα απομακρύνουμε εκείνο από την αγκαλιά μας επειδή έχει πλέον μικρό αδερφάκι.
ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΝΑ ΠΙΕΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΔΕΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΔΕΡΦΑΚΙ ΤΟΥ.
Είναι κάποιοι χαρακτήρες που δεν ταιριάζουν ιδιαίτερα. Αυτό συμβαίνει και στα αδέρφια. Αν προσπαθήσουμε να πιέσουμε τα παιδιά να παίζουν συνεχώς μαζί ή να ασχολείται το ένα με το άλλο, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τα απομακρύνουμε περισσότερο και να θυμώσουν μαζί μας.
ΔΕ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΜΕ.
Κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Σίγουρα κάθε γονιός θα προβεί σε συγκρίσεις. Είναι λογικό γιατί μιλάμε για 2 διαφορετικές προσωπικότητες με διαφορετικές συνήθειες. Όμως δε χρειάζεται οι συγκρίσεις αυτές να μετατρέπονται σε συζητήσεις μπροστά στα παιδιά. Πχ Κοίτα όμως τον αδερφό σου τι βαθμούς έβγαλε! Μακάρι να του έμοιαζες έστω και λίγο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Geldard, D. & Geldard, K. (2011). Η Συμβουλευτική Ψυχολογία στα Παιδιά: Θεωρία-Εφαρμογές. Αθήνα: Εκδόσεις Πεδίο
Plummer, D.M. (2010). Αλλαγές, Άγχος, Αγωνίες: Πώς να Βοηθήσετε το Παιδί να τα Αντιμετωπίσει. Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΠΑΙΔΙΚΑ ΨΕΜΑΤΑ
Ψυχολόγος